The grand finale!

Dit laatste weekend was de grote afsluiting van mijn verblijf in Schotland. Zaterdag en zondag waren er de Worlds op het mooie Glasgow Green, en maandag ben ik naar Edinburgh geweest voor het International Bookfestival en met als grote afsluiter de Edinburgh Tattoo!

Eerst over de Worlds...

Glasgow Green, een prachtig stukje groen in een drukke dichtbebouwde stad. Meer dan duizend spelers waren komen opdagen om mee te doen, met vele malen meer dat nummer aan toeschouwers! Om zoveel doedelzakspelers bij elkaar te zien is een heel spektakel, of je er nu van houd of niet! Overal over het terrein verspreid waren arena's aangelegd waar de bands hun MSR en Medley lieten horen. Maar ook andere competities waren onderweg; de highland games, highland dancing, en een drum major competitie waar blijkbaar meer kinderen aan meededen dan volwassenen! Ik heb hier en daar wat fotos en films gemaakt, die ik thuis verder zal laten zien en uitleggen, want ik vermoed dat als ik dat hier vertel, alle niet-pipers er toch niets van snappen. Ik denk dat het volstaat om te zeggen dat het een leuke en spannende dag was, voor iedereen.

Het weer was typisch Schots( is me althans verteld). Regen, stromende regen, zon, stromende regen, zon, motregen, beetje bewolkt, regen. In die volgorde. Ik overdrijf niet, en ik ben blij dat ik de LAATSTE poncho kon kopen toen mijn jas helemaal doorweekt was. De volgende dag was het niet beter, en de hevige wind blies een grote vlaggenstok omver, die terechtkwam op een drummer van een graad 1 band toen ze naar de arena marcheerde. BAM! Knock-out! Caitlin moest er wel om lachen. " Imagine spending the whole year on practicing for the Worlds, then BAM! You're out!"

Caitlin speelde met Scottish power. Ze hebben goed hun best gedaan, en ik heb ze de dag door aangemoedigd! Het ging erg goed! Weinig fouten, en ze hadden het weer het merendeel van het optreden mee. Tussen de wedstrijden door heb ik rondgehangen met Caitlin en haar ouders ( die me bleven trakteren tot ik vol zat en weigerden toen ik erop stond dat het nu een keertje MIJN beurt was om te trakteren ). Het was erg gezellig, maar ook erg leerzaam. Vooral haar moeder is erg betrokken met de wedstrijden die Caitlin doet, zowel voor de band als solo. Die achterban is erg belangrijk denk ik, maar misschien ook wel gebruikelijk in Schotland.

Scottish Power ging door naar de finale, samen met 11 andere graad 1 bands. Toen de uitslag op zaterdag avond kwam, stond ik naast de 78th Highlanders uit Canada, die niet doorgingen. Ik heb nog nooit zulke teleurgestelde gezichten gezien. Maar das het risico van het vak, denk ik. There's no winning without the chance of failure.

Zondag was spannend, voor ons allemaal denk ik. Aangezien Caitlin en Gavin me les hebben gegeven en allebei in Scottish Power zaten, wilde ik dat die zouden winnen. Ik denk dat ik op dat moment net zo fanatiek was als pa is bij 't voetbal, maar dan wel zonder het gescheld en gevloek! :P De laatste medley mocht Caitlin alleen niet meespelen van de Pipe Major. Voor de duidelijkheid; dit gebeurd. Als een chanter of drone vals klinkt en de PM heeft geen tijd meer om het te verbeteren, is het beter dat de speler niet meespeelt om het niveau van de band niet omlaag te trekken. Dit is niet de schuld van de piper ( tenzij er die dag erg slecht gespeeld wordt). Maar het is wel ontzettend klote. Suffice to say, Caitlin was not amused.

Desondanks heeft ze het merendeel van de Worlds mee kunnen spelen, en toen ze de derde prijs binnenhaalden was ze dik tevreden! Field Marshall werd voor de derde keer eerste. Of het verdiend is weet ik niet. Ik denk wel dat iedereen die dag op de Green ontzettend zijn best gedaan heeft! We wilden het achteraf nog vieren, maar Caitlin was doodmoe, en ik kon alleen maar lopend de stad in omdat de subways dicht waren, dus dat hebben we overgeslagen.

Oh, en ik heb die dag mijn eerste criminele daad verricht in Glasgow! Ik heb een hek opgetild zodat we er tussendoor konden kruipen en niet drie kilometer (letterlijk) om moesten lopen! Leuke dag! ^^

Zaterdag heb ik lekker lang uitgeslapen en de laatste dingetjes geregeld. Een taxi voor naar het vliegveld, laatste betalingen, etc etc. Die middag ben ik met de trein naar Edinburgh gegaan. Ik was heel erg onder de indruk toen de trein op tijd was! Gebeurd niet vaak in Engeland. Scotland werkt misschien met een beter systeem? De rit duurde een klein uurtje. Het uitzicht was niet zo boeiend, de hooglanden zitten net iets noordelijker, dus las ik een boek.

Edinburgh was precies zoals ik het had achtergelaten. De straten waren wel veel drukker. Veel straatartiesten voor de toeristen, en heeeel veel mensen die flyers uitdeelden. Niet een stuk of tien, nee, eerder richting de vijfentwintig op een heel klein stukje van de Royal Mile. Het duurde even voordat je daar doorheen was! Het boekfestival was niet veel aan. Geen voor mij bekende auteurs, en je moest kaartjes hebben voor andere gebieden op het festival terrein, dus ben ik maar verder gaan lezen in mijn boek tot het koud werd. Ik heb die avond weer gegeten en mijn favoriete pub in Edinburgh; at Worlds End! Was lekker, zoals een jaar gelee. En daarna; op naar de Tattoo!

Man, wat een rij! Ze hadden twee STRATEN afgezet voor alle mensen die naar binnen wilden! Ik zat goed vooraan, naast een oud echtpaar uit Bristol waar ik het gelijk goed mee kon vinden.

Ik denk niet dat ik de show behoorlijk kan beschrijven. Je moet het echt zelf zien. Niet alleen de doedelzakbands, nee alle bands, alle artiesten! Stuk voor stuk geweldig! Dansers uit Korea, een kinder motor stuntgroep uit Engeland, een supergave fanfare band uit Nieuw Zeeland! Echt geweldig! De hele show zat vol met leuke momenten! De presentator feliciteerde heel veel mensen persoonlijk met verjaardag of jubileums, of gaf persoonlijke groeten door! Heel speciaal! Ook liet hij iedereen opstaan en juichen wanneer diens land genoemd werd. Veel mensen uit Amerika en Canada. Ik denk dat het merendeel uit Engeland zelf kwam.

Toen Nederland omgeroepen werd was ik de enige die in mijn vak die luidkeels begon te schreeuwen. Tja... Moving on.

De show duurde anderhalf uur, en het was alle geld en moeite dubbel en dwars waard! Pa en ma, zusjes, HIER gaan we volgend jaar naartoe op vakantie! Punt uit! Nog een heel speciaal moment was het afscheid, toen we samen Auld Lang Syne zongen en elkaars handen vastpakten. Heel speciaal.

Dat was gisteren. En nu zit ik hier! Bij de tax free zone ben ik nog even langs de whisky stand gegaan, waar de mevrouw erop stond dat ik de whisky voorproefde. Tja, daar zeg je geen nee tegen. Vier glaasjes later liep ik met een warm gevoel in mn buik de zaak uit. Verliefd.... Op de twee flessen in mijn tas. Tja, en nu naar huis! Mijn vlucht vertrekt over drie kwartier, dus ik moet mn gate maar is opzoeken. Al in al was dit een droomreis! Ik zou nog veel meer willen schrijven, maar al had ik een dag, dat was nog niet lang genoeg.

Cheers iedereen! Tot snel!