9-02 “arival”

Een korte samenvatting over wat er gebeurd is. Ik heb de energie niet meer om het levendig in geuren en kleuren te vertellen, mijn excuses. Misschien voel ik me morgen wat beter. Anyway, here is what happened:

Ben de avond voor vertrek bij een vriend blijven slapen, en kon daarom wat langer “uitslapen”. Rond 7 uur op schiphol, me gemeld bij Joep en Kemal, en ben daarna mijn oma, opa en nicht gaan afhalen( kwamen na 2 maanden uit canada terug).

Na LANG afscheid nemen ingecheckt, wat rondgesnuffeld bij de taxfree zone(kemal wist een fles wisky te bemachtigen), hebben we ons naar de gate gehaast, terwijl we onderweg te horen kregen dat de vlucht een half uur vertraagd was. Voordat we de gate doorliepen gingen we nog op zoek naar een wc, waarvoor we een halve kilometer moesten omlopen. Eenmaal door de gate bleek daar een prima werkende wc te zijn. Affein…

Eindelijk ingecheckt, in het vliegtuig. Met nog eens 5 minuten extra vertraging stegen we op. De vlucht verliep rustig, bijna geen turbulentie, aardige crew, geen last van de druk op de oren. Na ongeveer 30, 40 minuten landden we in Manchester. We kregen de bagage vrij vlot, en hadden bij de douane ook geen problemen. We namen contact op met Jennifer, maar die was er niet. In plaats daarvan kregen we ene Andrew aan de lijn, die ons adviseerde met de taxi naar Opal Head office te komen om onze accommodatie te bespreken.

We hebben dat eerst nog onderling en met Pam besproken, en toen hebben we Kemal op de trein gezet, en zijn we zelf met de taxi naar Opal Estates gegaan. Daar werden we vriendelijk ontvangen door een man in de dertig(naam helaas vergeten). Even later werden we ontvangen door Andrew zelf. Hij is erg… zakelijk, en niet heel erg behulpzaam. We moesten een contract ondertekenen waarin we een maand voorschot moesten betalen, 736 pond. Toen probeerde hij dat van onze bankrekening te halen met onze bankpassen. Dit lukte echter niet, onze bank blokkeerd zulke grote bedragen. We probeerden het bij een pinautomaat verder op handmatig geld af te halen, maar we kregen niet meer als 200 pond. Ik had al eerder 100 pond opgenomen, samen met joep, dus we zaten op 600(zelfs als we het er met 600 af konden brengen, konden we geen eten meer kopen). Toen hebben we Pam gebeld, die het toen met Andrew besproken heeft(op dit punt was mijn mobiel waardeloos door al het heen en weer gebel, ik heb nu totaal geen beltegoed meer, en ik kan het hier niet opwaarderen.). We moeten nu per week 170 pond betalen. Op deze manier moet het wel lukken.

Joep en ik hebben besloten ons geld op een grote hoop te gooien, en zo alle kosten proberen te dekken. We zijn door Andrew naar onze accommodatie gebracht, en na een korte introductie over alles konden we eindelijk een beetje relaxen op onze kamer.(zie volgende post “accommodatie” voor meer informatie over ons bescheiden appartementje.)

Die middag zijn we het dorp ingegaan. Ja, we zitten in Sale, en hoewel het in de buurt van Manchester ligt, is het meer een dorp dan een stad. Hoewel de omgeving veel weg heeft van Apeldoorn(lijkt op jou buurt Chris!) is het centrum mager. Er zijn wel genoeg winkels om ons in onze behoeften te voorzien, gelukkig, dus daar zijn geen problemen.

We hebben de rest van de middag gewinkeld naar diverse spullen die we nodig hadden(zie “accommodatie”), en uiteindelijk konden we door de regen en natte sneeuw teruglopen. S’Avonds hebben we tosti’s gegeten, waarbij we ontdekte het gasfornuis en de rookmelder gauw ruzie konden krijgen. Voortaan koken met ramen open en deuren dicht dus.

Er werd nog aangeklopt door een man van Opal. Hij woont op nummer 1, en als er iets was konden we bij hem terecht. Hebben we nog even mee gepraat. Opzich wel aardig.

Toen hebben we nog een film gekeken, en het thuisfront gebeld. Ikzelf ben rond half tien naar bed gegaan, ik had mijn nachtrust nodig. Joep iets later.

Thats it for today. Cya tomorrow! Cheers!

Activiteiten gedaan:
-Hele reisgedoe
-Gewinkeld
-Ingecheckt in het appartement

Lunch: Tosti
Dinner: Tosti
Tussendoortjes: drop/fruit